Παρίσι
1907 – 1910
ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ (ψευδώνυμο Πέτρος Ψηλορείτης)
«-Ορκίζεστε; Γιατί πρέπει, επιτέλους, τώρα που είμαστε νέοι, να το αποφασίσουμε: Δύο δρόμοι, ανοίγονται μπροστά μας στη ζωή: ή να σαι ευτυχής, να ζεις ήρεμα και χορτασμένα μια ζωή προβατένια μέσα στα κιοτήδικα κοπάδια, να ‘χεις στάνη το χειμώνα και χλωρό λιβάδι το καλοκαίρι, ή να σαι δυστυχής και μόνος και υπέροχος. Να χτίζεις, ν’ αγωνίζεσαι, να προχωρείς, ν’ ανεβαίνεις ως να υψώσεις σιδεροθέμελο κι αστροστεφανωμένο της Ατομικότητάς σου τον Πύργο. Διαλέξετε.»
Ο ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ ΕΝ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ & ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
«Λιονταρίσια η τροφή που με τάισε ο Νίτσε στην πιο κρίσιμη, την πιο πεινασμένη στιγμή της νιότης' θράσεψα, δεν μπορούσα πια να χωρέσω στο σημερινό άνθρωπο, όπως τον κατάντησαν. Α! φώναζα αγαναχτισμένος, η παμπόνηρη θρησκεία που μετατοπίζει τις αμοιβές και τιμωρίες σε μελλούμενη ζωή, για να παρηγορήσει τους σκλαβούς, τους κιότηδες, τους αδικημένους, και να μπορέσουν να βαστάξουν αγόγγυστα τη σίγουρη επίγεια ζωή και να σκύβουν υπομονετικά το σβέρκο στους αφεντάδες! Τι οβράικη Αγία Τράπεζα η θρησκεία ετούτη, που δίνεις μια πεντάρα επίγεια ζωή και εισπάττεις αθάνατα εκατομμύρια στην άλλη! Τι απλοικότητα, τι πονηριά, τι τοκογλυφία! Όχι, δεν μπορεί να' ναι λεύτερος που ελπίζει Παράδεισο ή που φοβάται την Κόλαση! Ντροπή πια να μεθάμε στις ταβέρνες της ελπίδας! Ή κάτω στα υπόγεια του φόβου. Πόσα χρόνια και δεν το' χα καταλάβει, κι έπρεπε να'ρθει ο άγριος ετούτος προφήτης να μου ανοίξει τα μάτια!
Ως τώρα, όλη την κυβέρνηση του κόσμου την είχαμε εμπιστευτεί στο Θεό' μπας και ήρθε η σειρά του ανθρώπου ν' αναλάβει την ευθύνη; Να δημιουργήσουμε ένα κόσμο, τον κόσμο μας, με τον ιδρώτα του προσώπου μας;»
(Αναφορά στο Γκρέκο)
ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ (ψευδώνυμο Πέτρος Ψηλορείτης)
«-Ορκίζεστε; Γιατί πρέπει, επιτέλους, τώρα που είμαστε νέοι, να το αποφασίσουμε: Δύο δρόμοι, ανοίγονται μπροστά μας στη ζωή: ή να σαι ευτυχής, να ζεις ήρεμα και χορτασμένα μια ζωή προβατένια μέσα στα κιοτήδικα κοπάδια, να ‘χεις στάνη το χειμώνα και χλωρό λιβάδι το καλοκαίρι, ή να σαι δυστυχής και μόνος και υπέροχος. Να χτίζεις, ν’ αγωνίζεσαι, να προχωρείς, ν’ ανεβαίνεις ως να υψώσεις σιδεροθέμελο κι αστροστεφανωμένο της Ατομικότητάς σου τον Πύργο. Διαλέξετε.»
Ο ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ ΕΝ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ & ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
«Λιονταρίσια η τροφή που με τάισε ο Νίτσε στην πιο κρίσιμη, την πιο πεινασμένη στιγμή της νιότης' θράσεψα, δεν μπορούσα πια να χωρέσω στο σημερινό άνθρωπο, όπως τον κατάντησαν. Α! φώναζα αγαναχτισμένος, η παμπόνηρη θρησκεία που μετατοπίζει τις αμοιβές και τιμωρίες σε μελλούμενη ζωή, για να παρηγορήσει τους σκλαβούς, τους κιότηδες, τους αδικημένους, και να μπορέσουν να βαστάξουν αγόγγυστα τη σίγουρη επίγεια ζωή και να σκύβουν υπομονετικά το σβέρκο στους αφεντάδες! Τι οβράικη Αγία Τράπεζα η θρησκεία ετούτη, που δίνεις μια πεντάρα επίγεια ζωή και εισπάττεις αθάνατα εκατομμύρια στην άλλη! Τι απλοικότητα, τι πονηριά, τι τοκογλυφία! Όχι, δεν μπορεί να' ναι λεύτερος που ελπίζει Παράδεισο ή που φοβάται την Κόλαση! Ντροπή πια να μεθάμε στις ταβέρνες της ελπίδας! Ή κάτω στα υπόγεια του φόβου. Πόσα χρόνια και δεν το' χα καταλάβει, κι έπρεπε να'ρθει ο άγριος ετούτος προφήτης να μου ανοίξει τα μάτια!
Ως τώρα, όλη την κυβέρνηση του κόσμου την είχαμε εμπιστευτεί στο Θεό' μπας και ήρθε η σειρά του ανθρώπου ν' αναλάβει την ευθύνη; Να δημιουργήσουμε ένα κόσμο, τον κόσμο μας, με τον ιδρώτα του προσώπου μας;»
(Αναφορά στο Γκρέκο)
(Αναφορά στο Γκρέκο)
1953
Κλινική
ΧΑΪ ΚΑΪ από ΦΤΩΧΟΥΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
«Είπα στην αμυγδαλιά:
Αδελφή μου μίλησε μου για το θεό,
κι εκείνη άνθισε.»
Κλινική
ΧΑΪ ΚΑΪ από ΦΤΩΧΟΥΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
«Είπα στην αμυγδαλιά:
Αδελφή μου μίλησε μου για το θεό,
κι εκείνη άνθισε.»